W chrześcijaństwie zakonnym (moralnych uczynków) człowiek prowadzi człowieka przez całe życie; w duchowym chrzecijaństwie człowiek może prowadzić człowieka jedynie do momentu przeżycia prawdziwego chrztu w Duchu Świętym (prawdziwego napełnienia Duchem Bożym).

       Obecność w kościele prawdziwych apostołów, na miarę np. Pawła czy Piotra, świadczy o tym, że Chrystus jest obecny w Zborze. Bez takich ludzi kościół podobny jest do zgromadzenia uczniów prorockich Starego Przymierza, dla których zabrano przywódców duchowych takich jak np. Eliasz czy Elizeusz (2Król.5,8b).